Kırkıncı gün olmasa da kırk gün civarları ruh halimde gerçekten mucize yarattı diyebilirim. Sürekli bir düşünme durumu vardı her şeyi her şeyi...Sanki bu yaşama hiç alışamayacakmışım,sanki benim bebeğim değilmiş,sanki geçici bir süre böyleymiş,sanki bütün hayatım bitmiş gibi geliyordu.Kıyafetlerimi ayırmayı,ütü yapmayı,pencereleri silmeyi erteliyordum sanki eski yaşamıma geri dönecekmişim de o zaman rahat rahat yapacakmışım gibi. Her emzirme de,gece her kalktığım da nasıl büyüyeceğini düşünüp duruyordum. Hep başka çocukları düşünüyordum.Ne güzel büyümüşlerdi. Bir yaşında,2 yaşında..Ama bizim ki henüz aylık bile değildi,günleri sayıyordum.Kızım,kuzum seni deliler gibi seviyorum ama işte insan düşünüyomuş napiim.Hep neden soruları vardı kafamda.Neden aileden birileri yok burada,neden ağlıyor,neden uyumuyor...Hep böyle olacak gibi geliyordu.Ne mi oldu peki? Kırk güne yaklaşırken düşünce tarzım değişti.Evet bebeğimizle birlikte yeni bir yaşam vardı önümüzde.Eskisinden çok farklı olacaktı belki ama böyle yaşamayı öğrenecektik. Neden ağladığını,neden uyumadığını yavaş yavaş çözmeye de başlamıştım,hal böyle olunca yüreğimde ki sıkıntı yavaş yavaş gider oldu. Bebeğimiz hayata alışır olunca ,biz ona daha da alışır olduk.Varsın tekdüze geçsin günler,varsın kalsın işler bebeğimiz büyüyor ve her anı çok farklı,onun bu hızına yetişemiyorum. Şİmdi bile yeni doğduğundan çook farklı tombik bişi oldu.Daha anlamlı bakıyor;hatta hızlı hızlı ve anlamsız bişiler söyleyince dudaklarını büzüştürüp ağlamaklı oluyor,çokça gülümsüyor.Küçülen kıyafetlerini bile ayırdım yani.
Kırk gün,hiç bitmez gibi gelen kırk koca gün.İyi ki bittin,iyi ki uçup gittin. Hayır o değil kendimden korkar olmuştum;karnıma geri sokmaya falan kalkışacaktım yani o derece.Bu süreçte yanımda olan ve hala olmaya devam eden canım eşime teşekkürü borç bilirim ama.Eğer markete sen git ben bebekle ilgilenirim,sen uyu biraz ben bakarım demeseydi,gece artık uykusuzluğun sınırlarında dolaşırken bebeğimizi sallamayı teklif etmeseydi,mükemmel anne,mükemmel eş,mükemmel aşçı,mükemmel temizlikçi olmamı bekleseydi sanırım bu süreci atlatmakta epeyce zorlanırdım.Onu bile kıskanır olmuştum o kadardı yani. O dışarıda hayatına devam ediyorken ben hiç çıkamayacağım bir fanustaydım. Hayatımda yaşadığım en karamsar dönemlerden biriydi işte.Çok şükür şimdi daha iyiyim,daha güçlüyüm..Eski özgür günlerimi düşünmektense,kızımızla geçireceğimiz güzel günlerimize odaklanmış durumdayım.Bu da böyle bir süreçmiş işte. Ne bileyim ben yaşamam böyle şeyler derdim ama oluyormuş...O değil de niye bana kimse dememiş ilk günlerin zor olacağını,ben niye hiç düşünmemişim uykusuz kalabileceğimi ;sanmışım ki bebek demek bööyle tatlı tatlı giydirip bol bol fotoğraf çekinmek demek.Oyuncağın en eğiticisini seçmek,emziğin en sağlıklısını almak,ana kucağının en kullanışlısını bulmak,cici cici elbiseler almak falan sanmıştım. Aslında gaz sancısını falan da araştırmıştım bebiş doğmadan ama işin o tarafına pek yoğunlaşmamışım. Aslında hatırladım da nönüm bol bol uyu demişti.Ben de aksine son zamanlarda telefonumdaki bir oyuna sarıp gece 3lerde uyuyordum.Bak sinirlendim şimdi kendime.Oyun yerine uyusaymışım ya. hem de gece uykusu aaah ah o eski günler:)
Şu aralar 3.aya odaklanmış durumdayım.Durumdaydım.3.ayda tepki vermeye başlayacak,bizi tanıyacak,kahkaha atacak,gaz sancıları bitecek,düzene girecek gibi beklentilerim var dııı ama artık bunu da düşünmemeye karar verdim ,ben direk 5 yaşa odaklanayım en iyisi bayaa bi büyümüş olur,ooo ozaman neler yaparız neler. Şaka bir yana da uzak aylara odaklanıp da bu günlerin güzelliğini kaçırmamak gerek.şööyle bir geriniyor ya içim eriyor,boynuma atıveriyor ya ellerini,istediğim gibi öpüp kokluyorum ya ohhh mis.
