Bebeğimiz,ablamız ve biz.

   Evimizin yeni üyesi , minik kızımız aramıza katıldı ve biz artık dört kişilik bir aile olduk. Sanki bir eksiklik var gibiydi de o eksiklik  şimdi tamamlandı. E tabii bu güzelliğin aramıza katılmasıyla uykusuz her gecenin süper güç  moduna da geri döndük. Yalnız battı balık yan gider misali bu kez çok daha huzurlu, sanki daha da bir anneyim.  Bu ay içinde enerjim bitip  kafaya da  huniyi geçirmessem tamamdır bu iş. Kırkımızın çıkmasına da az  kaldı. Artık kırkın böööle efsunlu bişey olmadığını biliyorum ama yine de en zor günümüzde kendilerine sığınıp az kaldı diyorum.

   Minik kızımız ilk aşısını oldu 3,200 olan doğum kilosu  şimdi 5  dolaylarında. Ilk ay aşısını oldu. Hepatit b sanırım.Ilkbaşta hafif bir sarılığı vardı şükür ki emzirme ile geçti. Göbeği 7 günlükken düştü. Akıntı ve kanama için iki kez yakıldı   4,5 gündür düzeldi gibi. Şu aralar gaz sancıları baş gösterdi biz de baş etmeye çalışıyoruz. Ne de olsa bir ay gitti iki ay kaldı. Geçer geçer bu da geçer.  Ömür geçiyor hızla.

  Ablamız,dünün minnak kuzusu. Yaklaşık iki ayın ardından kreşe başladı tekrar.  Arada hafif kıskançlıkları olsa da kardeşini seviyor. Kucaklamak istiyor, gazını çıkarmak,ayağında sallamak istiyor ne de olsa kardeşler aralarındaki bağ güçlensin diye isteklerini gözetimimizde olarak karşılamaya çalışıyoruz. Kucağına almak istediğinde ben söylemeden hemen oturuyor şimdi ver anne diyor. Gaz uzmanıyımdır ver de çıkarayım diyor.Benimle oyun oynamak istiyor işte bu kısmı çok zor oluyor. Bir taraftan emzirip bir taraftan oynamak süper süper hiper bi güç istiyor. Zaten en son ter içinde banyoya atıyorum kendimi. Olsun sağlıklı olsunlar da . Hem kilo veriyorum işte fena mı. Tamam kendimi avutuyor olabilirim. O da olsun.

   Biz. Ben ve kociş. Biz de bu hengame de yuvarlanıp gidiyoruz işte.